kimse, joseph erdem şiirleri

hiç kimse sevişirken, sevgilinin gözlerinde gördüğünü. hiç kimse adını. yolculuğunu. hayal kırıklıkları ile doldurduğun, göğsünün ağırlığını. hiç kimse yatakta tek başına ağlarken, kendi içine nasıl düştüğünü. hiç kimse aç günlerinde, tok olanları seyredişini. baktın yüzlerine. sevgililerin tutacak elleri, annelerin çocuklarına sarılışı, düşenlerin kaldıranları oldu. ama senin, hiç kimsen yoktu. hiç kimse kızdıklarını. korkularını. yalanlarını. en kötüsü de, gönüllerine girip, o gönülleri, kendine nasıl mezarlar ettiğini. hiç kimse kurşunun aslında hiç acıtmadığını. ama âşk ın seni nasıl yaktığını. hiç kimse kedilerinin bile, ellerinde ölürken, senden neleri aldıklarını. hiç kimse kimse bakmaz içine. kimse görmez seni ve duymaz o cılız sesini. bildik, anladık, sevdik, sarıldık, sonra, hepsi uçup gitti. hiç kimse bilmiyor. hiç kimse bilmiyor. hiç kimse bilmiyor. hiç kimse joseph erdem